Zondag gingen we een stukje lopen, we dachten aan een rondje geluidswal. Zo ver kwamen we niet, helaas. Sibren zat in de bolderwagen en dat bleek nog niet helemaal veilig te zijn. Eerst stapte hij al uit tijdens het rijden, zodat de wagen in één keer stilstond, gestuit door de scheentjes van Sibren. Dat moet hem pijn hebben gedaan, maar hij gaf geen kik, want hij had een speeltuintje in het vizier (de reden van het uitstappen) en geen tijd voor huilen.
Tweehonderd meter verder besloot hij zijdelings de bolderwagen te verlaten, met het hoofd eerst. Hij viel niet hard, maar erg ongelukkig met zijn voorhoofd op de klinkers. Het resultaat was een gapend gaatje waarmee we echt naar de huisartsenpost moesten. Nu heeft Sibren een ‘zwaluwstaartje’ op zijn voorhoofd, een stevig stripje dat de huid bij elkaar moet houden.