Sibren zegt...

Afgelopen weekend was het weer zo ver, het jaarlijkse weekendje kamperen in Leersum (op camping Wildzicht). Met mijn broers plus aanhang en Aalt & Jolande met Bob, Abel en Douwe. Acht volwassenen, acht kinderen.

Het was weer erg relaxed: een beetje hangen de hele dag, een beetje zwemmen in het Bosbad, een beetje drinken uit de Beertender, enzo. En het weer viel ook nog mee, vooral zondag was het prachtig.

Zaterdag was Marijntje jarig, ze werd vier (eindelijk, daar zat ze al weken op te wachten). Dat werd uiteraard gevierd met taart, hoedjes en slingers.

Zondagmiddag kwam er een dompertje, vooral voor Isa. De buurvrouw belde dat Anna, het konijn, dood was. Isa was ontroostbaar en kan er pas vandaag weer zonder huilen aan denken. Anna ligt nu in de achtertuin, naast de kersenboom.

Sinds een week kan Sibren staan. En dus wil hij staan, de hele tijd. Alles wat een beetje de goede hoogte heeft, fungeert als steuntje.

Een konijnenhok is wat dat betreft ideaal. Prima hoogte en je kunt zo lekker je vingertjes in de tralies haken. Bovendien houdt Siep erg veel van Anna, het konijn, en gaat hij graag bij haar buurten.

De eerste dag van oktober, de zomer is nu echt voorbij. Tot gisteren was het weer redelijk, nu lijkt toch de herfst aan te breken. Een laatste mogelijkheid voor Anna om even lekker door de straat te rennen?

Isa mocht vandaag haar konijn ‘uitlaten’, aan een kattentuigje. Een buitenkansje voor Anna, die normaal gesproken niet zo veel beweging krijgt. Het was dan ook af en toe flink rennen voor Isa, die haar enthousiast springende konijntje soms met moeite kon bijbenen.

Dit is Anna, het konijn. Isa heeft haar gekregen toen ze vijf werd en noemde haar na enig nadenken ‘Anna’ (waarom weet niemand). Isa zorgt nog altijd goed voor haar konijn, zij is degene die haar elke ochtend voedsel verstrekt. Anna is dus weldoorvoed: 1.8 kg is zwaar (maar niet te zwaar) voor een Nederlandse Hangoordwerg. Anna is een deel van ons gezin, Isa beweert steevast dat we met zijn zessen zijn.

Anna is een eigenwijs beest, een foto van haar maken is bijna onmogelijk, van enige medewerking is geen sprake. Zo’n trage digitale camera is dan ook niet handig natuurlijk, tussen afdrukken en daadwerkelijk fotograferen zit al gauw een seconde, voor een konijn genoeg om zich om te draaien en weg te lopen. Of nieuwsgierig zijn neus in de lens te steken.